แม้นาโอะจะบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แต่ในใจยังคง struggle กับการที่แม่ทิ้งตัวเองไป ทำไมแม่ถึงจากไปเป็นเพราะเขาไม่ดีหรอ นาโอะไม่กล้าแตะแผลในใจตัวเอง สุดท้ายก็มีปากเสียงกับไอเพราะเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่ดีมาก ไม่ใช่แค่การมองฮิโระเติบโต แต่ทั้งไอและนาโอะเองก็เติบโตไปด้วยเหมือนกัน (4)

ชายหนุ่มสองคนที่เติบโตมาในสภาพแวดล้อมต่างกัน ตัดสินใจสร้างครอบครัวด้วยกัน เรื่องราวของคุณพ่อมือใหม่และความกังวลที่ถูกเก็บไว้ในใจปะทุออกมา แน่นอนว่าการเลี้ยงเด็กเป็นเรื่องยาก แต่ที่ยากยิ่งกว่าคือความไม่มั่นใจว่าจะสามารถดูแลลูกและเป็นพ่อที่พร้อม (2)

ภาพสวยแบบไม่ต้องห่วง แร้วซาวายะผรัวมาก อั่ยพ่กเมะใส่แว่นปล่อยเซอร์อย่าให้มันได้ถอดแว่นเรยเพราะประเทศเมียเราจะตุยกันหมด ส่วนนัตสึเมะน่ารักมาก มันอร่อยจริงเวร้ย ไม่ให้หอมหัวได้ไง 💘🤏

แล้วชอบฉากนี้มาก มุง กรุตายได้😭💘 “จะพูดคำว่าน่ารักในภาษามือยังไง มีความสุขด้วย ใจดี เปล่งประกาย ผมอยากใกล้ชิดกว่านี้ อยากรู้จักมากกว่านี้ อยากสัมผัส” “ในภาษามือจะพูด ‘อิสุซุ ผมชอบคุณ’ ยังไง”

ทว่าโทวกะกลับหนีไป อิสุซุกลัวอีกฝ่ายเป็นอันตรายเลยออกตามหา จนเจอเด็กหนุ่มสีไวโอลินอยู่ที่สวนสาธารณะ ตอนนั้นมีทั้งคนหยุดมอง คนขว้างกระป๋องใส่ แต่หนึ่งในนั้นมีเพียงคนเดียวที่ปรบมือให้ทั้งมองด้วยแววตาชื่นชมก็คืออิสุซุ สุดท้ายทั้งคู่เลยทำความรู้จักกันและตัดสินใจติดต่อกันไปมา (4)

เด็กหนุ่มไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง ทั้งอีกฝ่ายที่เป็นผู้ชายแต่ทำไมถึงไม่ชอบใจเวลาอยู่กับคนอื่น ไม่ได้รู้สึกรักแต่ก็อยากสัมผัส เคนทาโร่ได้เรียนรู้ความรู้สึกตัวเองไปทีละนิดกับการเข้าใกล้รุ่นพี่ ส่วนมิซุกิเองก็มีปมในใจเกี่ยวกับเรื่องครอบครัว ภาพสวยแซ่บ❤️‍🔥 เติมฟามหวานในหัวจัย

เวลาไปห้องพยาบาลก็จะเจอมิซุกิอยู่ที่นั่น และอาจเพราะบรรยากาศรอบตัวรุ่นพี่ หรือคำพูดของอีกฝ่ายที่บอก ‘สบายใจเวลาได้อยู่กับเขา’ ลึก ๆ แล้วตัวเขาเองก็ถูกดึงดูดโดยอีกฝ่ายเช่นกัน กระทั่งได้เห็นมิซุกิพาคนอื่นมาที่ห้องพยาบาล ความหงุดหงิดที่อธิบายไม่ถูกก็เข้าจู่โจม จนเผลอจูบอีกคนไป (2)

ดูตอนเขาจุ้บกันหลังสารภาพรักดิ โซวชิโคตรน่ารักเลย ได้ยินเสียงแง้วออกมาจากในรูปไหม 😭😭😭🫶 ผู้หญิงคนนี้อยากจะเปนมัมหมา เขาขอจุ้บพอโดนจุ้บกะขมวดคิ้วเพราะติดเปนนิสัยเลยโดนนวด ๆ อยากปั้นเปนก้อนแล้วกลืนลงท้อง 💘💘✨✨

ไทป์โกลเด้นกับแงวดำมันก็ต้องสวบคำโตอยู่แร้วไหม T T💓 เป็นอีกเรื่องที่อยากให้เอาเข้าไทยไม่แพ้งานอื่นของอ. เลย เรื่องราวสไตล์ฟลัฟฟี่ เมื่อตื่นขึ้นมาในห้องคนแปลกหน้า ทั้งไว้ผมยาว แต่งตัวราวกับยมทูตสีดำ ใช้สายตาจ้องเขม็ง แต่ถามเขาด้วยน้ำเสียงเบาหวิวว่า “กินอาหารสักหน่อยไหม?” (2)

อยากให้มีแอลซีในไทยมาก เนื้อเรื่องมันแบบยิบย่อยมาก เป็นแนว bl drama ที่โคตรเศร้าเลย แบบพวกเขาก็เป็นแค่เด็กหนุ่มที่อยากเจอที่ที่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้ อยากให้ได้ลองชิมกัน T-T💘 บันทึกน้ำตาหมื่นลิตรสุด ๆ

ตัวเฮย์เดนเติบโตมาอย่างอิสระก็จริงแต่ไม่ได้โตมาในครอบครัวที่ดีนัก พ่อที่ทำร้ายร่างกาย แม่ที่เล่นยาเกินขนาดจนตาย เฮย์เดนเองก็พยายามตามหาสิ่งที่สามารถเรียกว่า ‘บ้าน’ กระทั่งได้เจอกับอลัน การออกนอกเมืองราบรื่นกระทั่งอลันได้เจอกับโสเภณีที่ชื่อ ‘มาเรีย’ ซึ่งเสียลูกไป (5)

ทั้งคู่กลายมาเป็นเพื่อนกันและเข้ากันได้ดีกระทั่งเฮย์เดนบอกว่าตัวเองจะออกจากเมืองหลังใบไม้ผลิสิ้นสุด อลันคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนบาปที่ไม่สมควรได้รับการอภัย แต่การรักเฮย์เดนเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึกได้รับการปลดปล่อย ขณะเดียวกันเฮย์เดนที่กำลังจะออกจากเมือง (3)