สุดท้าย with cappuccino สมชื่อ เป็นเล่มที่ขมกาแฟแต่หอมกลิ่นนม คู่รักที่ทะเลาะกันแต่ค่อย ๆ คืนดีกันผ่านการเปิดเผยความคิด ปรับจูนจนแก้ไขปัญหาได้ในที่สุด ฮือ รู้สึกว่าโทนต่างจากเล่มแรกเลย mature กว่าและชวนให้คิดตามไม่แพ้กัน เพราะทั้งคู่ยังเรียนรู้อะไรได้อีกมากจากความสัมพันธ์ตรงหน้า

—เพราะวันนี้คือวันครบรอบ ‘ชู’ มักเขียนสิ่งที่ได้ทำกับ ‘นาโอะ’ ในวันครบรอบทุกปี เพราะสำหรับชูวันครบรอบเป็นวันที่เขาตั้งใจขยับเข้าใกล้นาโอะทีละนิดเฝ้ามองสีหน้าและอารมณ์ใหม่ของอีกฝ่ายที่โดนสัมผัส หากแต่ปีที่ 7 ที่เป็นขั้นสุดท้าย ชูกลับไม่ได้เขียนอะไรลงไปเลยจนกระทั่งถึงปีที่ 10 (3)

‘ทาเคอุจิ’ เด็กหนุ่มร่างกายอ่อนแอไม่ชอบเข้าสังคมและไม่ค่อยมีเพื่อน กับ ‘อุเมโกะ’ เพื่อนสมัยเด็กที่คอยดูแลอีกฝ่ายมาตลอด เมื่อทั้งคู่ต่างก็ตกหลุมรัก ‘มัตสึกิ’ เด็กหนุ่มผู้สว่างสดใส อีกฝ่ายเป็นฮีโร่ของพวกเขาและเป็นที่รักของเพื่อน ทั้งคู่จึงกลายมาเป็นเพื่อนรักและศัตรูของกันและกัน

—เข้าเล่ม 2 หลายปีต่อมามินาโตะเติบใหญ่ เรียนจบมหาลัยและทำงานในบอสัดแห่งหนึ่ง เขากับอากิโยชิอาศัยอยู่ตึกเดียวกัน ยังคงเป็นเพื่อนกันจนถึงตอนนี้ มินาโตะไม่เคยลืมเรื่องของนาโอกิได้เลย แต่ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งหลังจากที่กลับจากที่ทำงาน นาโอกิกลับมาโผล่อยู่หน้าห้องตนซะงั้น (6)

และเป็นฉากหนึ่งในมังงะด้วย T—T ไปย้อนอ่านมาเมื่อคืนเพิ่งเห็นว่ามันคือหนึ่งในคำพูดในมังงะ ฮือ น้ำตาไหลถึงตาตุ่ม เพลงเล่าถึงชีวิตมะม๊าตั้งแต่ต้นจนจบเลย https://t.co/3sH54uqAW8

ฮารุโตะเองก็ปกป้องมิยาบิมาก ๆ จนบางครั้งก็มีความควบคุมนิดนึง ฝ่ายคนที่ได้รับการปกป้องเริ่มอินซีเคียวในตัวเองว่าทำอะไรเพื่อตอบแทนกลับไปไม่ได้เลย สุดท้ายเลยเกิดเป็นปัญหาในเล่มนี้ขึ้นมา สำหรับเราเนื้อหาเล่มนี้ยังเขียนได้ดี แต่เทียบกับเล่มแรกความน่าสนใจก็ลดลงนิดหน่อยแหละ

รูปรายละเอียดแบบชัด - สำหรับบ็อกแบบสวมจำนวน 2 ชิ้น (บน/ล่าง) ปริ้นลายทั้งด้านในและด้านนอก (รูป 1,2) - หนังสือมีแจ็คเก็ต และ ปกในปั้มเงินเย็บกี่ (รูป 3,4)

เขาจึงสวมแมสก์เพราะอย่างน้อยเวลาที่เขาไม่ได้อยากยิ้มแต่ต้องยิ้มรับก็จะไม่มีใครเห็น แล้วฮารุโทระก็เป็นเด็กดีมากกก T T 💓 เอาจิงคือซุยไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าตัวเองเป็นเกย์เพราะกลัวโดนรังเกียจ แต่อีกฝ่ายกลับไม่รังเกียจ ปฏิบัติตัวกับเขาตามปกติ (4)

เวลาไปห้องพยาบาลก็จะเจอมิซุกิอยู่ที่นั่น และอาจเพราะบรรยากาศรอบตัวรุ่นพี่ หรือคำพูดของอีกฝ่ายที่บอก ‘สบายใจเวลาได้อยู่กับเขา’ ลึก ๆ แล้วตัวเขาเองก็ถูกดึงดูดโดยอีกฝ่ายเช่นกัน กระทั่งได้เห็นมิซุกิพาคนอื่นมาที่ห้องพยาบาล ความหงุดหงิดที่อธิบายไม่ถูกก็เข้าจู่โจม จนเผลอจูบอีกคนไป (2)

แล้วเราก็จะได้รับรู้เรื่องราวของความจริงในอดีตอีกฝากผ่านไดอารี่ของเอนที่ไม่เคยมีใครเปิดอ่าน แท้จริงแล้วเขามีความลับที่ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้เลยนอกจากต้องหลอกลวงฮาบากิและขีดเส้นระหว่างตนกับอีกฝ่ายต่อไป เพื่อไม่ให้ฮาบากิรู้ความจริง —เอนไม่เคยเป็นโอเมก้า เขาเป็นเบต้ามาโดยตลอด (5)

ฮนโจวเลยบอกว่าวันหยุดพรุ่งนี้จะพาเขาไปส่งที่ห้องของแฟนให้ ตอนนั้นเองที่ทาคิยะรู้สึกว่าอีกฝ่ายค่อนข้างต่างจากที่คิดไว้ ทั้ง ๆ ที่ดูเหมือนคนเข้มงวดมากแต่กลับมีรอยยิ้มร้ายกาจและมุมซุกซนที่คาดไม่ถึง แถมขับบิ๊กไบค์เท่มาก! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพนักงานหญิงถึงชอบหน้าแดงกัน (3)

เราชอบเวลาที่นักวาดวาดโทกาวะเวลาตั้งใจมองโนซุเอะมาก มันแบบใช้คำว่ายั่วยวนได้ ซึ่งเจ้าตัวเฉลยทีหลังว่าผมตั้งใจยั่วคุณจริงแต่ทำไมคุณถึงดูไม่ออกเลยว่าผมกำลังยั่วอยู่ 55555 ส่องจากดาวอังคารก็ยังชัดว่ามันเล็ง ซึ่งโนซุเอะซื่อบื้อเรื่องรักเกินไปเลยไม่สังเกตแต่คนอ่านเขินตุย T—T